Και τώρα,... ο λογαριασμός.. - Μέρος Β

Η είσοδός μας στην ΟΝΕ, συνοδεύτηκε - υποστηρίχθηκε από:

• εκτεταμένες αποκρατικοποιήσεις - ιδιωτικοποιήσεις, που συνέβαλαν κατά τρόπο μη διατηρήσιμο στη βελτίωση των δημοσιονομικών και στην παράλληλη ενδυνάμωση ιδιωτικών και τελικά αντι-αναπτυξιακών συμφερόντων (π.χ. ανάπτυξη καταναλωτικής πίστης).
• εκτεταμένη αποβιομηχάνιση και ενίσχυση του εισαγωγικού εμπορίου και των μεγάλων πολυεθνικών αλυσίδων.
• ενίσχυση των μεγαλοεργολαβικών - εκδοτικών συμφερόντων.
• υποταγή της πολιτικής σε μεγάλα συμφέροντα.
• υποστήριξη της "ισχυρής" ανάπτυξης από τον ιδιωτικό δανεισμό και τις προσλήψεις στο Δημόσιο τομέα και μάλιστα με τον επαίσχυντο τρόπο των συμβάσεων ομηρείας.
• αδυναμία σύλληψης της μεγάλης και διαρκώς διογκούμενης φοροδιαφυγής, η οποία πια έχει πιο πολλά όπλα για να ξεφεύγει.

Ειδικά για τον ιδιωτικό δανεισμό, έγραφα το Μάρτιο του 2006:

Σε περιπτώσεις απελευθερωμένων αγορών ή / και νομισματικών ενώσεων, ο υπερβολικός δανεισμός και δεδομένου ότι δε μπορεί να ανακοπεί, μπορεί να δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στις εθνικές οικονομίες: πληθωριστικές πιέσεις, απώλεια ανταγωνιστικότητας, επιβάρυνση εμπορικού ισοζυγίου. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν χώρες όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Σερβία, η Ουγγαρία, κοκ. κάποιοι δε σοβαροί αναλυτές κατατάσσουν και την Ελλάδα. Αυτό συμβαίνει για δύο κύρια λόγους: α) Σε χώρες όπου απελευθερώνεται η αγορά, ξένες αλλά και ντόπιες τράπεζες γεμίζουν την αγορά με χρήμα το οποίο δανείζουν αφειδώς β) σε χώρες όπως η Ελλάδα, δεδομένου ότι τα ενιαία ευρωπαικά επιτόκια είναι πολύ χαμηλά για την Ελλάδα (και ενδεχομένως πολύ ψηλά για τη Γερμανία). Επίσης να σημειώσω ότι ο γνωστός οίκος αξιολογήσεων FITCH, σε πρόσφατη ανάλυση του συστημικού κινδύνου για όλες τις χώρες, κατατάσσει την Ελλάδα, ως προς τα μακροοικονομικά σε επικίνδυνη διαβάθμιση, λαμβάνοντας υπ’ όψη την ταχύτατη αύξηση του ιδιωτικού δανεισμού. Αυτό που αξίζει επίσης να τονιστεί, είναι η αδυναμία των νομισματικών και πολιτικων αρχών να θέσουν την κατάσταση υπό έλεγχο. Η απελευθέρωση των αγορών, παρέχει στους μεγάλους παίκτες, πάμπολλα εργαλεία προκειμένου να ξεφεύγουν κινούμενοι πολλές φορές στα όρια της νομιμότητας. Η Τράπεζα της Ελλάδος στην περίπτωση της Ελλάδας, δε διαθέτει πια σχεδόν απολύτως κανένα όπλο. Προσπαθεί απλά δια της πλαγίας οδού.

Το ζήτημα του ιδιωτικού δανεισμού, δεν είναι απλά ζήτημα «ελευθερίας» επιλογών. Είναι ζήτημα α) κοινωνικής πολιτικής, και β) εθνικής οικονομικής πολιτικής. Δυστυχώς σε περιβάλλοντα πλήρους απελευθέρωσης αγορών, η άσκηση και των δύο είναι προβληματική. Απαιτούνται νέου τύπου πολιτικές παρεμβάσεις, με πρωταγωνιστικό ρόλο της κοινωνίας πολιτών (π.χ. Οργανώσεις καταναλωτών), καθώς και των πολιτικών κομμάτων μέσα από συμμετοχικές διαδικασίες.