Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες κάτι αλλάζει μέσα μου. Κάποιες φορές έντονα, κάποιες άλλες πιο ομαλά. Φέτος είναι διαφορετικά. Αισθάνομαι το μεταίχμιο, τη ρωγμή, την ασυνέχεια. Προσπαθώ να φανταστώ το άλμα, την κατάληξή του: Θα είναι στο κενό ή στο νέο σταθερό σημείο, στη νέα αφετηρία.Είναι βέβαιο ότι μεγαλώνουμε και οι μνήμες πολλές φορές βαραίνουν, μας κάνουμε να υπερβάλλουμε. Ας είναι κι' έτσι..
4 σχόλια:
Ολος ο κόσμος την ίδια αίσθηση έχει....
Μακάρι να διαψευστεί... ο φόβος του κενού...
Μακάρι.....
Η αίσθηση, ο φόβος του κενού, είναι εκτός των άλλων και υπαρξιακός, βαθιά προσωπικός. για μένα, η επέτειος του πολυτεχνείου έχει πάντα και έντονο προσωπικό χαρακτήρα, προσπαθώ να καταλάβω: "ποιος αλήθεια είμαι γω και που πάω.."
Πάντως, αξίζει το ρίσκο!
Άσκαρ,
Και βέβαια αξίζει. Δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές..
Δημοσίευση σχολίου