Η συμμαθήτρια

Επισκέφτηκα τη μικρή επαρχιακή πόλη μετά από πολλά χρόνια. Κάθησα στην πλατεία, εκεί ακριβώς που συνήθιζα σαν μαθητής, στις πρώτες κοπάνες...

Την πλησίασα με αποφασιστικότητα, χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις.

"Νάνσυ", της φώναξα, "Δεν άλλαξες καθόλου, είσαι ίδια όπως τότε...Λες και δεν πέρασε μια μέρα από πάνω σου. Το μόνο που μπορώ να διακρίνω είναι μια δόση παραπάνω ωριμότητας, που σε κάνει ακόμη πιο όμορφη και γοητευτική. Θα σε αναγνώριζα παντού, όπου κι αν σε συναντούσα. Ακόμη και σε ένα γήπεδο, ή στην πολυσύχναστη οδό Ερμού στην Αθήνα, μέρες γιορτών. Δεν ξεχνιέσαι εύκολα εξάλλου.. Μια Νάνσυ, η κουκλάρα του Γ3.."

Ούτε καν που έδωσα σημασία στην παρέα της. "Συγνώμη", είπα αφού είχα τελειώσει το σύντομο λογίδριο. Η κοπέλα είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα. "Έλα Νάνσυ, πρόσθεσε αρκετά μαλλιά, ξέχνα και τα γκρίζα στους κροτάφους και θα με γνωρίσεις.."

Η τροφαντή κυρία που έδειχνε μεσόκοπη, με μπόλικο και έντονο μακιγιάζ, παρατηρούσε από την αρχή με προσοχή. "Γιώργο", μου είπε, "εσύ είσαι ρε καθηκάκι. Εγώ είμαι ρε συ, η Νάνσυ!! Θυμάσαι το τελευταίο σου πάρτυ, πριν φύγετε οικογενειακώς για Αθήνα; Καλοκάιρι του 1982, στο σπίτι των Τζαβαραίων, στην αυλή".

"Μα η κοπέλα...νόμιζα.. ότι... σου μοιάζει τόσο", ψέλισσα με αμηχανία αυτή τη φορά.

"Κόρη μου, Γιωργάκη, τι νόμιζες δηλαδή, για μένα την πέρασες, χα χα χα".

Με κάλεσε για γεύμα το μεσημέρι στο σπίτι. Πήγα από ευγένεια. Η ματιά μου δεν έφευγε από την πιτσιρίκα, και το μυαλό μου από τα εφηβικά μου χρόνια που πέρασαν..