Από τον Στρατάρχη στον Κωστάκη..

Στην προηγούμενη ανάρτηση, αναφέρθηκα στην ιστορική και στρατηγικού χαρακτήρα ήττα της Δεξιάς στις εκλογές της 4ης Οκτώβρη. Θα μου επιτρέψετε μια σύντομη Ιστορική αναδρομή στη μεταπολεμική περίοδο.

Η Γερμανική κατοχή βρίσκει την ελληνική Δεξιά, πλήρως υποταγμένη στο Μεταξικό σύστημα εξουσίας. Κατά την περίοδο της κατοχής λειτουργεί στο πλαίσιο της κρατούσας κατάστασης των δωσιλογικών κυβερνήσεων. Η Εθνική Αντίσταση οργανώνεται σχεδόν στο σύνολό της από δυνάμεις της Αριστεράς (ΕΑΜ - ΕΛΑΣ), αλλά και από δημοκρατικές - αντιδικτατορικές δυνάμεις (ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ - 5/42).

Η Δεξιά εξακολουθεί να απέχει από το κεντρικό πολιτικό σκηνικό και μετά την απελευθέρωση, όπου κυβερνούν κόμματα του κέντρου. Η σκληρή στάση του ΚΚΕ (αποχή από εκλογές 46) και ο εμφύλιος που ξεκινά, φέρνει τη Δεξιά στην εξουσία το 1946. Παρ' όλα αυτά η αδυναμία διακυβέρνησης φέρνει στην εξουσία και πάλι τις δυνάμεις του κέντρου.

Φτάνουμε στις αρχές της δεκαετίας του 50, με τα κεντρώα σχήματα να επιχειρούν επούλωση των πληγών του εμφυλίου. Όμως η αδυναμία συνεννόησης τους, σε συνδυασμό με τη σκληρή στάση των Αμερικανών, αλλά και τη γνωστή στάση της Αριστεράς (τι Πλαστήρας τι Παπάγος), φέρνουν τη Δεξιά του Στρατάρχη Παπάγου στην εξουσία το 1952.

Η περίοδος 1952 - 1963, είναι η "χρυσή" δεκαετία για τη Δεξιά παράταξη. Παραμένει στην εξουσία, λόγω:

• ανυπαρξίας συγκροτημένου και ισχυρού αντιπάλου,
• στήριξης από την Αμερική,
• του καθεστώτος βίας και τρομοκρατίας που επιβάλλεται και κορυφώνεται το 1961 με τις εκλογές της Βίας - Νοθείας και τη δολοφονία του βουλευτή Λαμπράκη το 1963.

Ακολουθεί η περίοδος 1964 - 67, όπου χαρακτηρίζεται από ριζοσπαστικοποίηση της πολιτικής ζωής και κυριαρχία της Ε.Κ. (Γ. Παπανδρέου). Η πορεία προς την πρόοδο διακόπτεται βίαια από τη χούντα των συνταγματαρχών..

Ακολουθούν 3 περίοδοι Δεξιάς διακυβέρνησης:

1. 1974 - 79, με τη Ν.Δ. Η ανυπαρξία συγκροτημένου αντιπάλου επιτρέπει στη ΝΔ να κυριαρχήσει.Είναι γεγονός ότι πρόκειται για την καλύτερη περίοδο διακυβέρνησης από Δεξιό κόμμα. Ουσιαστικά εφαρμόζεται ένα πρόπλασμα Σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής, που προετοιμάζει το έδαφος για την άνοδο και κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ το 1981.
2. 1989 - 93, με τον Κ. Μητσοτάκη. Πρόκειται για κάκιστη διακυβέρνηση που δε θα είχαμε την ατυχία να υποστούμε αν δεν χρησιμοποιούνταν σκευωρίες και δεν υλοποιούνταν η περίφημη ανίερη συμμαχία Αριστεράς - Δεξιάς (τι Πλαστήρας τι Παπάγος στο πολύ χειρότερο).
3. 2004 - 09. Η Ελλάδα ζαλισμένη από μια μακρά περίοδο ευμάρειας, από την εισαγωγή του ευρώ, παρασύρεται στον καραμανλικό λήθαργο και στον ρουσοπουλικό επικοινωνισμό. Η χώρα κυριολεκτικά καταρρέει..

Από τα παραπάνω προκύπτει αβίαστα ότι η Δεξιά δε φαίνεται να έχει δυνατότητες ορθής διακυβέρνησης υπό φυσιολογικές - δημοκρατικές συνθήκες. Στήριζε την άνοδό της σε συγκυριακές καταστάσεις, σε ανίερες μεθοδεύσεις και στην περίεργη "συνέργεια" με την Αριστερά.

Είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ Αστική τάξη με δομή, συγκρότηση και επιρροή. 'Ετσι δεν αναπτύχθηκε ποτέ αστική ιδεολογία. Η Δεξιά πάντα στηριζόταν κυρίως στα προκαπιταλιστικά συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και στα προνομιούχα τμήματα του μεταπρατικού οικονομικού κατεστημένου . Αδυνατούσε πάντα να ανταποκριθεί στα προτάγματα των καιρών.

Η εικόνα της ΝΔ σήμερα είναι χαρακτηριστική. Ενώ ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ ανοίγουν νέους δρόμους για τη χώρα, η ΝΔ προσπαθεί να ισορροπήσει στα συμφέροντα των φατριών - καταλοίπων του παρελθόντος. Ο Παπανδρέου προεκλογικά μιλούσε για την ανάγκη συνεργασίας με προσωπικότητες διεθνούς κύρους και ο Καραμανλής απευθυνόταν στους ΟΝΝΕΔίτες και στις ΟΝΝΕΔίτισσες. Ούτε η Παπαρήγα δεν το κάνει αυτό. Δείτε και τα νέα πρόσωπα του Γιώργου, και συγκρίνετέ τα με τα πρόσωπα των ΟΝΝΕΔιτών που συμμετείχαν στην προηγούμενη διακυβέρνηση.

Για τους λόγους αυτούς η ήττα της Δεξιάς ήταν όντως Ιστορική και στρατηγικού χαρακτήρα.