Το Αγελαδάκι

Ήτανε σφάχτης ,

στα Χαυτεία

κι' έσφαζε γελάδες,

κατσίκια,

αρνιά.

Μπουχτισμένος στο αίμα,

έφευγε το βράδυ κατά τον τεκέ,

να ξαλαφρώσει.

Μιαν ημέραν,

εκεί που έσφαζε γελάδα,

εξεπετάχθη

κι εγεννήθη ένα γελαδάκι.

Αυτό τ' αγελαδάκι,

το μεγάλωσε ως παιδί του.

Κάποια μέρα,

που υπήρχεν έλλειψη κρέατος στην αγορά,

ο χασαπάς του λέγει:

- Σφάχ' το!

Εκεί ο Μάρκος,

του' ριξε τις Χριστοπαναγίες του

κι' άϊντε γαμήσου κουφάλα,

έφυγε και δεν ξαναγύρισε στα σφαγεία!

Απόσπασμα από τις ανέκδοτες "24 μικρές ιστορίες για το Μάρκο Βαμβακάρη" του Γιώργη Χριστοφυλάκη.

Με αφορμή τα γεγονότα των φυλακών, θυμήθηκα τις ιστορίες των ρεμπετών και του περιθωρίου.

Σχετικό είναι και το παρακάτω:

"Οι φτωχοί είναι πιο γνωστικοί, πιο πονετικοί, έχουν πιο μεγάλη καλοσύνη κι ευαισθησία από εμάς. Στα μάτια τους η φυλακή είναι μια τραγωδία στη ζωή του ανθρώπου, μια ατυχία, ένα κακό συναπάντημα που ζητά τη συμπόνια των άλλων. Λένε απλά για κείνον που μπαίνει στη φυλακή, πως "βρίσκεται σε μπελάδες". Πάντα μεταχειρίζονται τη φράση αυτή, που έχει μέσα της όλη τη σοφία της αγάπης. Οι άνθρωποι της δικής μας τάξης διαφέρουμε. Για μας ο φυλακισμένος είναι ο απόβλητος, ο παρίας του κόσμου. Επειδή είμαι αυτός που είμαι, μόλις έχω το δικαίωμα στον αγέρα και στον ήλιο. Η παρουσία μας μαυρίζει τις χαρές των άλλων. Είμαστε ανεπιθύμητοι, σαν ξαναβγούμε στον κόσμο. Δε μας πρέπει να ξαναδούμε τις φεγγοβολιές της σελήνης".

Οσκαρ Ουάϊλντ.

"Είμαστε όλοι φυλακισμένοι" φώναζε ο Δημ. Πουλικάκος, στη συναυλία - συγκέντρωση των Προπυλαίων. Όλοι, εκτός από αυτούς που δεν τους πρέπει να ξαναδούν τις φεγγοβολιές της σελήνης...