Τα Κάλαντα

Κι' ενώ οι σφαίρες πέφτουν σαν το χαλάζι, δε μπορώ παρά να θυμηθώ νοσταλγικά την εποχή που βγαίναμε για κάλαντα.

Ξύπνημα πρωί - πρωί. Πέντε, πεντέμισι το πολύ. Νύχτα, κρύο, υγρασία, τα σπίτια είχαν αρχίσει να φωτίζονται. Κάτι κάποιοι πιο πρωινοί από μας, κάτι οι προετοιμασίες των νοικοκυρών για την αυριανή..

Φροντίζαμε να κάνουμε ποδαρικό στα σπίτια των νοικοκυραίων. Το φιλοδώρημα ήταν πιο γενναίο: τάληρο, δεκάρικο.

Δε θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μου οι εικόνες των αγουροξυπνημένων γυναικών, αχτένιστες με τις ξεκούμπωτες ρόμπες να αφυπνίζουν βίαια την πρόσηβη ήδη φύση μας. Η φαντασίωση του θερμού τους κρεβατιού που μόλις είχαν αφήσει θα έμενε για μέρες.

Κατά τις δέκα είχαν τελειώσει όλα. Κάναμε ταμείο, και γραμμή για το Λούνα Πάρκ. Τα συγκρουόμενα ήταν όλα τα λεφτά. Εκεί φαίνονταν οι μάγκες που είχαν μαζέψει τα πιο πολλά.

Χρόνια Πολλά σε όλους!