Κωνσταντίνος ο Πυγμαλίων

Την παρακάτω ιστοριούλα την έγραψα πριν περίπου δυόμιση χρόνια.. Έγινε κάπως επίκαιρο:

Κωνσταντίνος ο Πυγμαλίων

Γεννήθηκε το 2000. Η μάνα του είχε κάνει επισκληρήδιο, για να μη πονέσει και να μην πολυταλαιπωρηθεί στη γέννα. Ήταν και η δουλειά που είχε πάρει στο σπίτι, και τα τηλέφωνα, που δεν είχαν σταματήσει να κτυπούν. Επρεπε να είναι σε θέση να δουλέψει, έστω από μακριά. Το παιδί πετάχτηκε γρήγορα, βιαστικά, προγραμματισμένα, το ίδιο του ΄μελε να κάνει σ΄όλη του τη ζωή.

2040, Ανατολικά της Αττικής Οδού. Ο Κωνσταντίνος διαπρέπει ως ειδικός ψυχαναλυτικός σύμβουλος σε μεγάλη εταιρεία ετερογενών δραστηριοτήτων. Παλιότερα οι εταιρείες εξειδικεύονταν. Στα 2040, οι μεγάλες εταιρείες κάνουν τα πάντα. Διασκέδαση, Φαγητό, Εκπαίδευση, Υγεία. Ο Κωνσταντίνος έκανε λαμπρές σπουδές στο χώρο των ψυχοδυναμικών στοχαστικών διαδικασιών (psycho stochastic dynamics). Έχει ένα πολύ καλό συμβόλαιο με την εταιρεία. Φτιάχνει και συντηρεί διαρκώς ψυχολογικά προφίλ, για όλες τις θέσεις ευθύνης της εταιρείας. Εχει δημιουργήσει ειδικά τέστ, τόσο για την επιλογή των στελεχών, όσο και για το διαρκή ψυχαναλυτικό τους έλεγχο. Έχει αναπτύξει μεθόδους ψυχολογικής υποβοήθησης και καθοδήγησης. Εργάζεται από το χώρο που μένει βέβαια, με τη βοήθεια του ειδικού περιβάλλοντος τεχνητής πραγματικότητας, και με χρήση προηγμένων πολυμέσων, γίνονται συσκέψεις, συνεργασίες, κοκ, όλα σε τρισδιάστατο χώρο. Το σπίτι, όπως το έλεγαν παλιά, μπορεί να είναι γραφείο, δρόμος, εξοχή, οτιδήποτε. Μετά τη δουλειά, και ένα σύντομο περίπατο – τζόγκιν στην παραλία της Ανατολικής ακτής της Αττικής, επιστρέφει στο χώρο του. Η Εταιρεία και τα προγράμματα που ο ίδιος έχει σχεδιάσει, δημιουργούν αρχικά ένα περιβάλλον ελεγχόμενης χαλάρωσης, με μουσική που σταδιακά γίνεται πιο απαλή και ήρεμη.. Στη συνέχεια ο χρήστης του ειδικού περιβάλλοντος έχει τη δυνατότητα να επιλέξει από μια σειρά δραστηριοτήτων που συνάδουν με το προφίλ του και τις δυνατότητες που πρέπει να αναπτύξει περαιτέρω για το καλό το δικό του και της εταιρείας. Οι δραστηριότητες είναι συνήθως διαδραστικές: τεχνητή συντροφιά με επιλεγμένες από το πρόγραμμα παρέες, σε ειδικούς χώρους, με συγκεκριμένα θέματα συζήτησης. Όλα είναι ελεγχόμενα, εκτός από τις ανεξέλεγχτες αγορές... Το κρύο αυτό βράδυ όμως ο Κωνσταντίνος είχε απρόσμενες επισκέψεις. Μια ομάδα ηλεκρο-τρομοκρατών, χάκερ, από τη Δυτική όχθη της Αττικής Οδού, παρενέβει στα συστήματα του Κωνσταντίνου, και του μετέδωσε άλλα μηνύματα. Μουσικά μηνύματα περίεργα με φωνή. Τραγούδια τα έλεγαν κάποτε. Ο Κωνσταντίνος τα θυμόταν μέχρι τα 20 του χρόνια. Μετά απαγορεύτηκαν... Τα λόγια έλεγαν:

«Μου ταράζεις το μυαλό,
μακριά απ΄τη ψυχή μου,
μου ελέγχεις το κορμί, τον ύπνο, την αναπνοή,
μακριά απ΄την ψυχή μου...

ξεσκισμένε τεχνοκράτη,
τι άλλο θες απ΄τη ζωή μου».

Ο Κωνσταντίνος ταράχτηκε. Είναι βέβαιο ότι θα είχε αυπνίες. Θα έβαζε όμως το ειδικό πρόγραμμα, με την κατάλληλη υπνωτική μουσική, ως συνήθως...
Την Αττική Οδό την είχαν φτιάξει όταν γεννιόταν ο Κωνσταντίνος για να ενώσουν όπως έλεγαν την Αττική. Αυτό που έκαναν όμως ήταν να τη χωρίσουν βαθιά. Η παρέμβαση των χάκερ συνεχίστηκε. Ακούστηκαν κι΄ άλλα τραγούδια. Με μουσικές διαφορετικές, όχι τόσο οργισμένες, μα πολύ έντονες, διαπεραστικές, και τα λόγια παράξενα:

«Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
υπάρχει μια δίψα υπάρχει μια αγάπη
υπάρχει μια έκσταση»

«Κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα
κατά το πλάγιασμα της βροχής»

«Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας.
Λάθος κι αλλάξαμε ζωή»

Ήταν κι΄εκείνη η αλλόκοτη μορφή που ήταν μπροστά του τρισδιάστατη: Γρ. Μπιθικώτσης, ξερακιανός, ρυτιδιασμένος βαθιά, σα σταφίδα, μορφή εντελώς ξένη για το αποστειρωμένο περιβάλλον του Κωνσταντίνου. Και ο άλλος, ο μαυροφορεμένος – τον έλεγαν Μίκη Θεοδωράκη, ν΄απλώνει τις φτερούγες του σα σταυραετός, σα να χόρευε πηρρείχιο. Ο παππούς του Κωνσταντίνου ήταν Πόντιος, τον πήγαινε στις Ποντιακές γιορτές όσο ζούσε... Τα λόγια των τραγουδιών, γίνονταν σιγά σιγά πιο άμεσα, πιο επίμονα:

«Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου,
καρδούλα της καρδιάς μου, πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου...
Χείλι μου μοσχομύριστο που ως λάλαγες ανθίζαν
Λιθάρια και ξερόδεντρα κι αηδόνια φτερουγίζαν...
Γλυκιέ μου, εσύ δε χάθηκες, μέσα στις φλέβες μου είσαι.
Γιε μου στις φλέβες ολουνών, έμπα βαθιά και ζήσε».

Το τραγούδι μίλαγε για μια μάνα, ίσως την Παναγιά, που έχασε το παιδί της. Έτσι είπε η φωνή του χάκερ. Ο Κωνσταντίνος έκλαψε. Οσο δεν πρόλαβε να κλάψει όταν ήταν παιδί. Μήπως ήταν και ποτέ του παιδί; Αν ήταν παιδί θα τον φώναζαν Κωστάκη. Οι δικοί του τον είπαν Κωνσταντίνο. Κωνσταντίνο Καραμανλή, Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, Μέγα Κωνσταντίνο, ένα τόσο μεγάλο – τεράστιο όνομα, για ένα τόσο δα μικρό παιδάκι!! Η δικιά του η μάνα, δεν έχασε το παιδί της. Μήπως το είχε ποτέ για να το χάσει; Ο Κωνσταντίνος είχε μάθει από μικρός να μην κλαίει. Δυόμιση χρονών ήταν που έκλαψε για τελευταία φορά. Ήταν ένα από εκείνα τα μαύρα πρωινά. Η μάνα του τον ξύπνησε βίαια. Το σχολικό είχε ήδη φτάσει. Οι γονείς του ακολούθησαν τις οδηγίες του παιδοψυχολόγου, και ενός βιβλίου – manual παιδιών. Τα συναισθήματα του παιδιού τελικά ελέγχθηκαν. Το κλάμα στέρεψε.

Ο Κωνσταντίνος είχε αναστατωθεί. Το μυαλό του γύριζε σα σβούρα. Όρμησε με βία, στο κλειστό δωμάτιο.
Δεν άφηνε κανέναν από τις ψηφιακές παρέες του να μπαίνει εκεί. Ήταν η οικογένειά του εκεί μέσα. Ο Κωνσταντίνος δεν ήταν ούτε ετεροφυλόφιλος ούτε ομοφυλόφιλος. Ήταν α-σεξουαλικός. Θυμάται τη μάνα του σε μια από τις καταπιεστικές της στιγμές να του λέει: «Να βρεις ένα καλό παιδί για να ξεδίνεις που και που. Για γυναίκα ούτε καν που να το σκεφτείς. Ένα μορφωμένο και καλιεργημένο παιδί σαν και σένα δε μπορεί να έχει αυτές τις πρωτόγονες...στήσεις. Αυτά είναι για τους αγροίκους. Δε σε μεγάλωσα εγώ για δαύτες». Ο Κωνσταντίνος ήταν παρθένος. Ούτε καν που μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μπορούσε ποτέ να διεισδύσει σε άλλο σώμα. Ο Κωνσταντίνος σε κείνο το δωμάτιο, είχε φτιάξει τη γυναίκα της ζωής του. Την σμίλευε για δύο χρόνια. Της είχε δώσει την τέλεια μορφή. Ένα βράδυ, το γλυπτό ζωντάνεψε. Τα χείλη δεν ήταν ψυχρά. Τα στήθη δεν ήταν γύψινα. Το άγγιγμα των γλουτών, του μετέδωσε ένα πρωτόγνωρο αίσθημα. Του σηκώθηκε! Της έκανε έρωτα μέχρι το πρωί. Έγινε η γυναίκα του. Η πραγματική του γυναίκα. Όχι όπως εκείνη η πουτάνα, που τηλεφωνούσε που και που στη δουλειά του, τάχα. Ήταν κάτι που το συνήθιζαν οι α-σεξουαλικοί μάνατζερ της Ανατολικής όχθης.. Μετά από μήνες, ήρθε και ο γιός του. Τον έβγαλε Κωστάκη.
Όρμησε στο δωμάτιο με βία. Το γλυπτό ήταν κρύο, γύψινο, ανέκφραστο. Ο Κωνσταντίνος, πήρε ένα σφυρί και το έκανε κομμάτια. Πήρε τον Κωστάκη στην αγκαλιά του. Άνοιξε το παράθυρο. Βούτηξε στο κενό. Πέταξε μακριά. Ίσως να έφτανε και μέχρι τη Δυτική όχθη. Αγκαλιά με τον Κωστάκη...